Niet wat ik voor ogen had. We kregen wél erg veel aandacht, maar: niet uit de campagne zelf. Die heeft nooit gestaan. Huh? Niet gestaan? Wat was er mis mee, dan? Goeie vraag. Ik denk dat het de eerste keer was (2021), dat ik letterlijk met de cancelcultuur te maken kreeg. De NRC was de eerste die belde: “Of ik de kopregel kon aanpassen en de namen eruit halen”. Zelden zo’n domme vraag gehoord, typisch een advertentieleurder die denkt in verkochte millimeters en niet in het concept dat middels die millimeters gecommuniceerd met worden. “Nee, natuurlijk kan dat niet, dan slaat het hele concept toch nergens op?”. Dus: ik weigerde. Niet lang daarna hing de Volkskrant aan de lijn. Zelfde laken een pak. En toen het FD, waar de bijbehorende radiocampagne al een week op Business Nieuws Radio draaide en waar ze helemaal geen moeite mee hadden gehad om die uit te zenden. Het verhaal was dat alle redacties hadden aangegeven dat ze niet achter de boodschap stonden (ja, dus?) en dat het juridisch niet mocht om de namen te noemen. Dat laatste was niet waar, niks mis mee – je moet het alleen durven. Na een avond lang gevechten tussen advocaten, besloten we de campagne maar terug te trekken – dit ging niks worden. En ja, een aap heeft de neiging uit de mouw te komen. Dat komt-ie nog wel, maar ik zal hem vast verklappen. Die redacties hadden helemaal nergens moeite mee, maar de advertentieleurders hadden er even niet bij stil gestaan dat Pieter Zwart een van hun grootste adverteerders was. En dat die weleens stampij zou kunnen gaan maken. Dus? Geld. Of: angst om geld kwijt te raken. Over kinderachtig gesproken. Zo lang we met z’n allen zo blijven denken, gaat die wet uit 1917 nooit de prullenbak in, natuurlijk.