“You may be familiar with the ups and downs of my life”
—
Ik heb geen helden.
Die komt soms weleens in de buurt, hoe erg en goedkoop ik dat ook vind.
Picture this: al dagen ben ik aan het schrijven. Aan twee ‘stukkies’. Eén voor iedereen, en één voor één iemand. Om afscheid te nemen. Op macroniveau, en vooral: op microniveau.
Normaal gesproken heb ik dan een koptelefoon op en speel ik deep house af, om in het ritme van het typen te komen.
Soms staat er ook weleens een playlist op met lekkere (*…kuch…)* sombere nummers, in mineur, om vooral niet uit mijn ritme van duistere depressies, zinloos zelfbeklag, onnodige beschuldiging en tergende uitzichtloosheid te komen.
Dit keer is het anders, omdat het vanaf morgen ook écht anders moet gaan – ik vertel er later nog wel over.
En: dit keer sleepte Robbie me er doorheen (iemand moet het doen, immers).
En ja, ik snap zijn spel. Ik zie het entertainment. De impact ervan. Het gelikte, het bedachte, het bij de show horende.
Maar toch: ik denk dat-ie het wel meent.
Ergens.
Deep down.
Waar het alleen maar waar kan zijn, want: diep. Down.
En zo’n introductie vóór zo’n geniaal nummer (ik kan er niks aan doen, hoe ‘slick’ ook, dat vind ik gewoon), zo’n verhaal over zijn donkere perioden, zo’n verhaal over die ‘crazyness’, zo’n verhaal over twijfel, over verstoppen, over wegduiken, over jezelf haten en de deur niet uit durven, met je miljoenen op je bankrekening, terwijl-ie daar in een belachelijk zelf uitgekozen gouden pakje op zo’n podium staat, en waar-ie misschien maar 6, 9 of 14 mensen uit dat duizendkoppige publiek écht mee raakt, hen voor eens en voor altijd helpt hun leven rigoureus te veranderen, dat is wel mooi. Dapper.
En volgens mij ook hard nodig.
In deze tijden.
Helden. Nogmaals: ik hou er niet van. Heb er een broertje dood aan, zelfs. Al dat gedweee gedoe. Rot op.
En ik hou al helemaal niet van muziekvideo’s delen op de social’s. Zo sneu, vaak. Dat doen mensen dan vaak ’s avonds laat, op Facebook, meestentijds in kennelijke staat. Maar deze moet even, deze wil ik jullie toch even meegeven.
Dan ga ik verder met tikken.
Over een mailtje dat precies vandaag een jaar geleden, om 13:25 uur, mijn leven totaal op zijn kop zette. En dat ik niet van links zag aankomen. Ik was, nee: wé waren, in Zwolle. Of all places.
En over het leven vlak daarna, dat ik letterlijk van harte aanging. Er vol van rechts inging. Er opdook met alles wat ik had. Aangreep met meer dan ik in staat was te geven, op dat moment.
Achteraf.
“And through it all she offers me protection
A lot of love and affection
Whether I’m right or wrong”.
Bescherming, liefde en affectie – zowel in goede als in slechte tijden.
Ik teken(de) ervoor.
—
Deze blogpost verscheen voor het eerst op 4 februari 2023 op Facebook en Linkedin.