Ik heb ‘m nog niet gelezen, maar met zo’n cover kan ik hem natuurlijk niet in het schap laten liggen.

Het eerste dat ik denk: “Welk mediabureau heeft dit weten te regelen? Hoeveel in Godsnaam moet dit wel niet gekost hebben?”

Om vervolgens over te gaan op: “Met welke Elsevier-journalist is de woordvoerder van Shell goed bevriend, in welke jaarclub van welke vereniging werden ze samen ontgroent?”

Andere scenario’s?

Ja, een hoax van Milieudefensie waar ik zelfs intrap. Een grap van de EW-redactie. Chantage door Shell van de hoofdredacteur, en wat zouden ze dan ‘hebben’? Een drukfout? In een oplage van tig-duizend? Een eindredacteur die tegen een psychose aanzat wat door niemand werd gezien? De eerste uiting van een EW-campagne met als uiteindelijke doel haarzelf om zeep te helpen?

Een campagne van journalistiek Nederland om te laten zien dat ze zichzelf niet altijd serieus nemen, en waar straks vergelijkbare soorten covers van op HP/De Tijd en De Groene Amsterdammer verschijnen? Over dat Albert Heijn ‘s lands goedkoopste supermarkt is en dat de grote energiebedrijven miljarden in filantropie gestoken blijken te hebben?

Anyways. Ik geloof het artikel bij voorbaat al niet. En wat het verhaal erachter ook is: er is hoe dan ook veel, heel veel geld mee gemoeid. Ergens. Linksom, of rechtsom.

Ik ben benieuwd. Ik nam het blad al heel lang niet meer serieus, maar nu is het wel definitief.

—

—

Deze blogpost verscheen voor het eerst op 20 januari 2023 op Facebook en Linkedin.